W naszej parafii posługę nadzwyczajnych szafarzy Komunii Św. w chwili obecnej pełni 4 mężczyzn. Są nimi:
PAWEŁ JAN CHMURA – doktor nauk teologicznych, katecheta, żonaty, ojciec trojga dzieci, szafarz od 2016 roku.
PIOTR MROZOWSKI – pracownik Urzędu Miasta, żonaty, ojciec czworga dzieci, szafarz w latach 2004 – 2005 i od 2017 roku.
MAREK SOBOŃ – emeryt, wdowiec, ojciec dwóch córek, szafarz od 2019 roku.
MICHAŁ GRZEGORZEWSKI – żonaty, ojciec dwojga dzieci, szafarz od 2019 roku.
Ogólnie posługa wszystkich szafarzy w poszczególnych latach:
2016 r. – 204 Komunie w domach, 100 razy w kościele, 15 razy w szpitalu i 15 razy w DPS,
2017 r. – 457 Komunie w domach, 191 razy w kościele, 25 razy w szpitalu i 38 razy w DPS,
2018 r. – 536 Komunie w domach, 217 razy w kościele, 37 razy w szpitalu i 39 razy w DPS,
2019 r. – 451 Komunie w domach, 343 razy w kościele, 66 razy w szpitalu i 78 razy w DPS.
2020 r. – 288 Komunie w domach, 116 razy w kościele, 6 razy w szpitalu i 17 razy w DPS.
Instrukcja w Sprawie Ustanawiania i Formacji Nadzwyczajnych Szafarzy Komunii Świętej
Wprowadzenie
Kościół jest wspólnotą, w której każdy wierny powinien czynnie współdziałać z Chrystusem w dziele zbawienia (por, CL 55). Cały Lud Boży, dzięki sakramentom chrztu i bierzmowania stanowi „święte kapłaństwo” (1 P 2, 5), zwane kapłaństwem powszechnym lub wspólnym. Chrześcijanie świeccy, wcieleni przez chrzest w Chrystusa, sprawują właściwe całemu Ludowi Bożemu posłannictwo w Kościele i w świecie (por. KK 31) i na mocy sakramentu chrztu uczestniczą w kapłańskiej, prorockiej i królewskiej misji Chrystusa.
Kodeks Prawa Kanonicznego określa szczegółowo miejsce świeckich w potrójnej posłudze Kościoła: w nauczaniu, uświęcaniu i pasterzowaniu. Posługę uświęcania wypełnia Kościół przez głoszenie słowa Bożego i sprawowanie sakramentów. W posłudze tej wierni mają własny udział, czynnie uczestnicząc na swój sposób w nabożeństwach, zwłaszcza w Eucharystii (por. kan. 835 § 4 KPK). Oprócz posług lektora, kantora, organisty, scholi i ministrantów, „tam, gdzie to doradza konieczność Kościoła, z braku szafarzy, także świeccy, chociażby nie byli lektorami lub akolitami, mogą wykonywać pewne obowiązki w ich zastępstwie, a także rozdzielać Komunię świętą, zgodnie z przepisami prawa” (kan. 230 § 3 KPK). Dokument Kongregacji Kultu Bożego, wprowadzający posługę nadzwyczajnych szafarzy udzielania Komunii świętej, uzasadnia to postanowienie duchowym dobrem i prawdziwą koniecznością (por. Instrukcja Immensae caritatis, I). Posługę tę sprawują oni nieodpłatnie. Częsta Komunia święta jest bezcennym dobrem duchowym wiernych. Dlatego liczni wierni regularnie przystępują do Eucharystii. Z tego też względu w wielu parafiach staje się niezbędną pomocą w zanoszeniu Komunii świętej chorym i osobom w podeszłym wieku, przebywającym w domach prywatnych, w szpitalach i w zakładach pomocy społecznej, a także w rozdzielaniu Komunii świętej podczas Mszy Św., zwłaszcza w niedziele i święta, „gdy liczba wiernych przystępujących do Stołu Pańskiego jest bardzo wielka, przez co sprawowanie Mszy św. zbytnio by się przedłużyło”, a także, gdy brak zwyczajnych szafarzy (kapłana lub diakona) oraz gdy spełnienie tej posługi „utrudnia im choroba, podeszły wiek lub duszpasterskie obowiązki” (Komunia święta i kult tajemnicy eucharystycznej poza Mszą świętą, nr 17). Niniejsza Instrukcja uwzględnia Postanowienie Konferencji Episkopatu Polski odnośnie do nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej z 2 maja 1990 r., Instrukcję Konferencji Episkopatu w sprawie formacji i sposobu wykonywania posługi nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej z 22 czerwca 1991 r., stanowi ponadto normy wykonawcze do art. 231 Statutów III Synodu Archidiecezji Łódzkiej.
Warunki wyboru kandydata
1. Nadzwyczajnymi szafarzami Komunii świętej mogą być mężczyźni w wieku od 35 do 65 lat. W szczególnych przypadkach Arcybiskup Łódzki może zezwolić, aby tę funkcję wypełniały osoby poniżej 35. lub powyżej 65. roku życia
2. Kandydat do podjęcia tej posługi powinien odznaczać się następującymi przymiotami:
a) wyróżniać się dojrzałością w wierze, a zwłaszcza zdrową pobożnością eucharystyczną i bardziej intensywnym życiem sakramentalnym;
b) odznaczać się wzorowym życiem moralnym i solidnością w życiu zawodowym, małżeńskim, rodzinnym i sąsiedzkim;
c) posiadać odpowiednie kwalifikacje intelektualne, przynajmniej średnie wykształcenie;
d) aktywnie uczestniczyć w życiu swojej wspólnoty parafialnej i cieszyć się poważaniem duchowieństwa i wiernych świeckich;
e) odznaczać się odpowiednią sprawnością psychiczną i fizyczną, a także innymi pozytywnymi cechami charakteru, jak otwarta i służebna postawa wobec drugich, serdeczność i łatwość nawiązania kontaktu z osobami chorymi i w podeszłym wieku;
f) wykazywać ducha apostolskiego;
g) przejść odpowiednią formację.
3. Liczbę nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej w danej parafii należy dostosować do konkretnych potrzeb roztropnie rozeznanych przez miejscowego proboszcza.
4. Kandydat do posługi nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej powinien uzyskać aprobatę własnego proboszcza, który w tej sprawie może zasięgnąć opinii rady parafialnej.
Formacja kandydata
5. Posługa nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej wymaga odpowiedniego przygotowania, dlatego przed otrzymaniem upoważnienia kandydat jest zobowiązany przejść odpowiednią formację.
6. Nad właściwym przebiegiem formacji – wedle programu formacyjnego zatwierdzonego przez Arcybiskupa Łódzkiego – czuwa Archidiecezjalna Komisja ds. Liturgii i Muzyki Kościelnej.
7. Formację kandydat kończy egzaminem pisemnym z teorii i ustnym z praktyki udzielania Komunii świętej podczas Mszy Św. i zanoszenia jej chorym oraz osobom w podeszłym wieku.
8. Koszty związane z uczestnictwem w formacji i w innych spotkaniach modlitewnych ponosi parafia własna kandydata.
Warunki uzyskania upoważnienia do pełnienia posługi nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej
9. W oparciu o obowiązujące prawo kanoniczne tylko biskup diecezjalny może upoważnić odpowiednio przygotowanego kandydata do posługi nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej (por. kan. 910 i 230 KPK).
10. W wypadku uzasadnionej konieczności proboszcz parafii lub rektor kościoła powinien zwrócić się z pisemną prośbą do Arcybiskupa Łódzkiego o upoważnienie kandydata do pełnienia posługi nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej. Prośba powinna zawierać:
a) nazwisko i imię, wiek, stan cywilny, wykształcenie i pełniony zawód kandydata;
b) uzasadnienie prośby;
c) opinię proboszcza własnego (rektora kościoła);
d) w załączeniu zaświadczenie o odbytej formacji.
11. Dwa pierwsze upoważnienia udzielane są zasadniczo na jeden rok, następne na dwa, kolejne na trzy lata.
12. Błogosławieństwo na pełnienie posługi nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej udzielone jest podczas specjalnego obrzędu liturgicznego.
13. Przed każdorazowym przedłużeniem upoważnienia, na miesiąc przed upływem terminu ważności, wymagana jest nowa prośba proboszcza lub rektora kościoła z załączonym poświadczeniem o odbytym dniu skupienia lub rekolekcjach. Do prośby o przedłużenie należy również dołączyć dekret upoważniający, wydany przez Arcybiskupa Łódzkiego, celu dokonania adnotacji o przedłużeniu.
14. Upoważnienie udzielone przez Arcybiskupa Łódzkiego z ważnych powodów może być przez niego uchylone.
Wprowadzenie upoważnionego do posługi we wspólnocie parafialnej
15. Posługa nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej wypełniana jest w konkretnej wspólnocie parafialnej, dlatego wprowadzenie do tej posługi winno odbywać się w kościele parafialnym lub kościele rektoralnym danego kandydata.
16. Posługa nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej jest zasadniczo wypełniana we wspólnocie parafialnej, w której on mieszka. Może być ona wypełniana także w innej parafii, jeśli o to nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej poprosi miejscowy proboszcz lub rektor kościoła.
17. Wprowadzenie do służby liturgicznej nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej powinno być proste, należy zatem unikać przesady i tworzenia pozoru „święceń”. Proboszcz lub rektor kościoła przedstawia go wiernym na każdej Mszy Św., odczytując dekret upoważniający wydany przez Arcybiskupa Łódzkiego i dołączając w modlitwie powszechnej okolicznościowe wezwanie.
Strój liturgiczny nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej
18. Mając na względzie normy zawarte we Wprowadzeniu ogólnym do Mszału rzymskiego, ustala się, że szatą liturgiczną nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej, gdy pełni swoją posługę podczas Mszy Św., jest alba (nr 298).
19. Powyższą zasadę należy zastosować również w sytuacji, gdy nadzwyczajny szafarz Komunii świętej pełni swą posługę w szpitalu lub innym zakładzie zamkniętym, a także w wypadku, kiedy zanosi on Komunię świętej do domu chorego. W drodze do szpitala, innego zakładu zamkniętego lub domu chorego powinien nosić odświętne ubranie.
Posługa nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej podczas Mszy św.
20. Nadzwyczajny szafarz Komunii świętej winien wypełniać swą posługę jedynie wówczas, gdy przystępuje do niej większa liczba wiernych i brakuje zwyczajnych szafarzy (kapłanów lub diakonów), albo gdy są oni zajęci innymi czynnościami duszpasterskimi lub nie pozwala im na to stan zdrowia lub podeszły wiek.
21. W myśl zasady podziału funkcji w zgromadzeniu liturgicznym nadzwyczajny szafarz Komunii świętej nie powinien pełnić innych funkcji podczas tej samej celebracji liturgicznej, np. lektora lub kantora itp. Funkcję inną może pełnić tylko wyjątkowo, gdy brak właściwych osób i ich czynności musiałby pełnić kapłan.
22. Ubrany w szaty liturgiczne nadzwyczajny szafarz Komunii świętej zajmuje miejsce w prezbiterium lub tam, gdzie pozostałe osoby pełniące funkcje liturgiczne. W żadnym wypadku podczas Mszy św. nie powinien on przebywać w zakrystii.
23. Liturgiczny obrzęd pomocy w rozdzielaniu Komunii świętej winien być następujący:
• Podczas śpiewu Baranku Boży nadzwyczajny szafarz Komunii świętej podchodzi do ołtarza i klęka na oba kolana z boku odprawiającego kapłana. Jeśli ze względów praktycznych byłoby to niewygodne lub niemożliwe, winien uklęknąć w innym odpowiednim miejscu. Po przyjęciu Ciała i Krwi Pańskiej, kapłan (lub główny celebrans, jeśli Msza św. jest koncelebrowana) podaje Komunię świętą nadzwyczajnemu szafarzowi. Można mu jej udzielić pod dwiema postaciami: przez zanurzenie lub przez bezpośrednie picie z kielicha. Następnie podaje mu naczynie z Komunią świętą i równocześnie przystępują do Jej rozdzielania. Jeśli Komunia święta rozdzielana jest z puszki znajdującej się w tabernakulum, na ołtarz przynosi ją kapłan podczas śpiewu Baranku Boży. Nadzwyczajny szafarz Komunii świętej czyni to tylko w wyjątkowych sytuacjach.
• Po rozdzieleniu Komunii świętej kapłan i nadzwyczajny szafarz odbierają od ministrantów pateny i wracają do ołtarza. Kapłan zanosi naczynie z Najświętszym Sakramentem do tabernakulum, po czym wraca do ołtarza i puryfikuje pateny oraz kielich. W tym czasie nadzwyczajny szafarz Komunii świętej wraca na swoje miejsce. Jeśli zachodzi potrzeba, puryfikuje palce w naczynku stojącym obok tabernakulum lub na kredensie. Jedynie w wyjątkowych wypadkach zanosi puszkę z Najświętszym Sakramentem do tabernakulum i przed zamknięciem drzwiczek przyklęka na jedno kolano. Nadzwyczajny szafarz może pomóc kapłanowi również podczas rozdawania Komunii świętej pod dwiema postaciami, gdy jest ona udzielana w przypadkach przewidzianych przez prawo. Jeśli wierni spożywają Krew Pańską bezpośrednio z kielicha, wówczas nadzwyczajny szafarz podaje kielich, mówiąc: „Krew Chrystusa”, przyjmujący odpowiada „Amen”. Podczas podawania kielicha przyjmujący, jeśli potrzeba, „swymi rękami przysuwa sobie kielich do ust” (por. Wprowadzenie ogólne do Mszału rzymskiego, nr 244). Po przyjęciu Krwi Pańskiej przez wiernego nadzwyczajny szafarz ociera puryfikaterzem zewnętrzną stronę kielicha. Jeśli Komunii świętej pod dwiema postaciami udziela się przez zanurzenie, wówczas kapłan trzyma kielich z Krwią Pańską, a nadzwyczajny szafarz Komunii świętej może trzymać naczynie z Ciałem Pańskim.
Zanoszenie Komunii świętej chorym lub osobom w podeszłym wieku
24. W celu podkreślenia związku Komunii świętej ze sprawowaniem Eucharystii przez wspólnotę parafialną, nadzwyczajny szafarz otrzymuje Najświętszy Sakrament od celebransa pod koniec najbardziej czasowo dogodnej Mszy św. Za jego pośrednictwem – przed końcowym błogosławieństwem – kapłan przekazuje chorym i osobom w podeszłym wieku specjalne pozdrowienie od wspólnoty.
25. W przeddzień nadzwyczajny szafarz powinien odwiedzić chorego (osobę w podeszłym wieku), aby ich duchowo przygotować do przyjęcia Komunii świętej. W czasie tej wizyty winien poprosić domowników lub opiekunów chorego (osoby w podeszłym wieku) o odpowiednie przygotowanie mieszkania (stół nakryty białym obrusem, świece, krzyż, woda święcona, szklanka czystej wody do puryfikacji lub podania choremu).
26. Zwykły i skrócony obrzęd Komunii chorych lub osób w podeszłym wieku udzielanej przez szafarza nadzwyczajnego znajduje się w księdze liturgicznej Sakramenty chorych. Obrzędy i duszpasterstwo, Księgarnia św. Jacka, Katowice 1978.
Niniejsza znowelizowana Instrukcja w sprawie ustanawiania i formacji nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej wchodzi w życie z dniem jej podpisania, tj. 13 czerwca 2018 r., w liturgiczne wspomnienie św. Antoniego z Padwy.
ks. prałat Zbigniew Tracz ✠ Grzegorz Ryś
Kanclerz Kurii Arcybiskup Metropolita Łódzki
Łódź, 10 sierpnia 2018 r.
Święto św. Wawrzyńca, Diakona i Męczennika